Yalnız Değiliz Hiçbirimiz

   Akşamüstlerini sevmezdim eskiden, yalnızlığı hatırlatırdı bana güneşin benden batıya doğru kayışı. Acı bir hüzün kaplardı içimi, derin bir uçuruma sürükleniyormuş gibi hissederdim kendimi. Dışımdaki sessizlik, içimdeki karmaşayla çatışırdı; kafamdaki paranoyak, korkak, yalnız, karamsar sesler hiç durmadan bağırırlardı. Günler, haftalar, aylar ve hatta yıllar böyle geçti. Hayatı artık tanıdığımı sandığım andan bu yana bu böyleydi. Fakat geçen zaman bana çok şey öğretti. Hayat, yalnız ve karamsar insanları sevmiyordu, çünkü aslında kimse yalnız değildi. Herkesin içinde bir dostu, en iyi dostu vardı fakat görmediğimiz şeye inanmazdık biz asla. Onu uzunca bir süre farketmedim. Ama artık kendini iyiden iyiye hissettirmeye başlamıştı. Onun varlığını hissediyor, fakat onu tanımıyordum. İşte onunla mektup arkadaşlığımız böyle başladı. Uzunca bir süre mektuplaştık. En son mektubunda beni, zaten en yakınımdaki dostum olduğunu, artık mektup yazmamam gerektiğini söyleyerek uyardı. Demek ki dünyanın bir ucunda sandığım dostum artık daha da yaklaşmış bana, diye düşündüm. Daha sonraları onun nerede olduğunu bilmeden ve onu hala göremeden de olsa birlikte şarkılar dinledik, filmler izledik onunla. Sanki arada yalnızca bir paravan vardı, bir perde! Ama o perdeyi nasıl kaldırabileceğimi bilmiyordum. Film aralarında sohbetlerimiz başladı. Bana hayatı öğretmeye başladı, bana hayatın anlamını göstermek istiyordu sanki. En son birlikte şarkı dinledikten sonra hayallere dalıp gitmiştim. Hayalimde çoğu zaman olduğu gibi uzunca bir yoldaydım, tek başımaydım. Fakat hayalimdeki yolda da onun varlığını yanımda hissediyordum. Hatta laflıyorduk ara sıra. Ağaçların güzelliğine birlikte bakıyorduk. O kuşlarla konuşuyor, sonra bana dönüp kuşların neler söylediklerini anlatıyordu. Ama göremiyordum işte! "Nerdesin, nerde?" diyerek çıktım hayalimin en güzel yerinden. "Kendine döndün işte, hâlâ göremiyor
musun?" dedi. "Evet, dedim. Çok sevdiğim bir sevgili 'Ne ararsan kendinde ara.' derdi. Ama ben hâlâ bulamadım ve de sadece aramakla zaman kaybediyorum." dedim. Bana delikli paravanın arasından baktı sanki ve "Hâlâ 'ben' dediğin için göremiyorsun, aslında çoktan buldun. Bulduğun şeyin ne olduğunu bilmiyorsun, hepsi bu!" dedi. 

   Önümüzdeki günlerde bir daha hiç çıkmadı sesi. Kayboldu sanki. Ben de kapatmıştım kendimi her şeye. Artık fazla yiyemiyor, içemiyor; tek başıma parklarda, bahçelerde dolaşamıyor, kuşların bana ne söylediğini onsuz anlayamıyordum. Daha da kötüsü hayal kuramıyor, yazamıyordum artık. Bu süreç yaklaşık iki hafta kadar sürmüş olsa da, bana asırlar gibi geldiğini biliyorum.
   Yine kendimi çok yalnız hissettiğim bir akşamüstü kafamdaki karamsar sesleri attığımı farkettim. Artık içime ve dışıma mutlak sessizlik hakimdi. Yalnızlık hissediyordum, çünkü o yoktu. Fakat içimde tarifi imkansız bir huzur vardı. Hüzün ve huzur bir aradaydı ve ben bu birlikteliğin uyumunu çok sevmiştim. Bu huzuru bir kahve ile taçlandırarak kendimi ödüllendirmek istedim ve koca bir fincan sade, az şekerli kahve hazırladım kendime. Kahvemi içerken belli belirsiz bir tebessüm vardı dudaklarımda. Kahvenin yanındaki buz gibi sudan bir yudum alırken gözlerimi kapadım ve inanılmaz bir şey oldu: Yemyeşil bir ormanın içinde, tertemiz bir nehrin kenarında bana elleriyle su uzatan o idi. Gülümsüyordu; sıcacık bir gülümseme. Ellerini alıp ağzıma götürdüm ve suyu onun ellerinden içtim. Görüyordum artık. İyi ama nasıl tanımıştım?! Ah, işte işin güzelliği de burda. O hep benimleydi çünkü. Doğduğum andan beri benimle olan ruhumdu o. İyilikleri simgeliyordu. Çocukluğumdan beri bana iyi şeyleri aşılayan, öğreten, tecrübe ettiren öğretmen de oydu. O benim hayat bilgisi öğretmenimdi. Ağzını açtı ve ciddi bir ifadeyle:

   - Şimdiden sonra asla yalnız olmayacaksın! Beni gördüğüne göre sonsuza kadar birlikteyiz. Yalnız, tek bir şartım var: Beni kırarsan seni ömür boyu yalnız bırakırım, dedi.

   Hafif çekingen, hafif şımarık bir ifadeyle:

   - İnsan ömür boyu kalbinin içinde taşıdığı sevgilisini, ona hayatı öğreten usta bir ruhu nasıl kırıp da terkedebilir ki? Eğer bir hata yaparsam uyar beni ki, şımarıp da yolumu şaşırmayayım, dedim. 

   Güldü ve "Hadi bakalım! Geri dönelim mi artık?" dedi. Başımı salladım.
   Dönerken yol boyu kuşlarla konuştuk.
   
   Artık ben de dillerini anlayabiliyor fakat konuşamıyordum. Onu da öğrenecektim zamanla.  
   
   Artık sürekli hayalini kurduğum yolun üzerinde ilerliyordum ve en gerekli dostum yanımdaydı. Hayatın karamsarlıkları ve yalnız olduğunu düşünenleri sevmediğini çok iyi biliyordum.
   
   Artık akşamüstlerini çok seviyor, güneşin batışını sevgili ruhumla, öğretmenimle izliyordum. Kalbim ve aklım ruhuma itaat ediyor, vücudum bu üçlüye eşlik ediyordu. Hiçbir şey bilmiyor, kabımı hep boş bırakıyordum onların yanında. Çünkü ancak boş iken yeni şeyler öğreniyor, yolumda daha engelsiz yürüyebiliyordum. 
   '
   Ben' değil, 'Biz' diyordum artık. Hatta içimden yalnızca 'Sen' diyordum ona.
   
   Artık bu kadar yakınlaşmıştık.
   
  Boş bir bardağa bakıp "Bu bardak tıka-basa dolu." demeyi öğrenmiştim artık!

   Şu an o akşamüstlerinden birinde onunla birlikte yazdığımız bu tamamen gerçek hikayeyi düşlerinize sunduk. Kahvemiz bitmek üzere. Suyumuzdan bir yudum daha alıp gün batımını izlemeye gideceğiz. Hoşçakalın!

Rüya Perisi