Yaşayarak yazmak mı, yazarak yaşamak mı?

   Şimdiye kadar birçok hikaye yazdım. Bazen yalnızca hissettiklerimi, bazen düşündüklerimi, bazen o anki doğrularımı yazdım. Kimi zaman bir korunun ortasında yaz yağmuruna tutulup o nefis toprak kokusunu içime çektim ve içimdeki bütün kötü hislerin temizlenişine sanki bir başkasını izliyormuşcasına öylece uzaktan baktım. Kimi zaman yıkık bir evin bahçesindeki kiraz ağacının  gövdesine yaslanıp elimde bir oyuncak araba ile viran olmuş bir geçmişin anılarını toparladım. Bazen bir pencerenin kenarından hayatı yürümeyen ayaklarımla izledim, parkta yürüyüş yapan yaşlılara özendim; bazen yemyeşil bir parkta yürüyüş yaparken anların güzelliğine şahit oldum. Birçok kez bir bankta aşkı bekledim, bir çok kez aşık oldum nedenini bilmeden.
   Doğanın eşsiz güzelliğinin içine katıldım çoğu zaman; çiçeklerle birlikte açtım, güneşle beraber doğdum, akşam sefalarıyla kapattım kendimi. Ortanca oldum kimi zaman; gölgeyi sevdim; kimi zaman arsız bir sardunya; ıtır kokusu yaydım etrafıma. Bazen bir şiirin son mısrasında derin bir nefes aldığımı farkettim, yaşadığımı anladım. Ben hikayelerimde uyudum, onlarla uyandım. Şiirlerimde anladım var olduğumu. Postacı amcalarla yalnızca satır aralarımda karşılaştım ve tanıştım. Bir sürü sevdiğim oldu; bir sürü arkadaşım, bir sürü ailem. Ölümü tattım. Yeniden doğdum. Hiç görmediğim, hatta hiç var olmayan ülkelere gittim. Kimsenin göremeyeceği kadar büyük denizlerde yüzdüm. Yazdığım şey ben oldum. Yazarken gökten süzülen bir yağmur damlasının yerine koydum kendimi ve şiddetle bir yağrağın üzerine düştüm. Bazen köşe koltuğunun arkasından bir kitabın satır aralarını aydınlatan ayaklı lamba oldum. Ne zaman sıcaktan bunalsam kalemi kağıdı elime alıp bulutları yazdım, kendimi serinleten bir bulut oldum. İşte, yaşamak böyle bir şey!
   Anladım ki ben yaşarken yazanlardan hiç olmadım. Anladım ki ben yazmaktan başka bir şey yaparsam var olmam. Ben yazmazsam bulutlar, ağaçlar, denizler, ortancalar, aşklar, yaşama sevinçleri; hiçbir şey ama hiçbir şey var olmaz. Dünya yok olur.
   Anladım ki ben, yaşarken yazanlardan değil, yazarken yaşayanlardanım. Okuyarak biriktirdiğim hayatı, yazarak yaşıyorum. Okumak ve yazmak benim için ekmek ve su gibi. Gözlerim ve ellerim bana sunulmuş en büyük lütuflar. Yazmaya ne zaman ara versem kendimi arafta kalmış hissediyorum. Dünya üzerindeki her şey bir bir siliniyor...
 

   Herkes yaparken yaşadığını anladığı işi yapsın.

Rüya Perisi